Башлакоў Міхась

Міхась Башлакоў — паэт.

Член праўлення Саюза пісьменнікаў Беларусі.

Нарадзіўся ў пасёлку Станцыя Церуха Гомельскага раёна.

Аўтар многіх кніг паэзіі. Працаваў у Саюзе пісьменнікаў Беларусі, у Міністэрстве інфармацыі Рэспублікі, настаўнічаў на Гомельшчыне і Браншчыне. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь і Міжнароднага конкурсу “100 лепшых кніг свету” (Франкфурт-на-Майне, 2005 г.).

Жыве ў Мінску.

 

Бярозавая арбіта

Бярозы гнулі хлапчукі.

І сэрцы мкнуліся ў аблокі.

Штаны ірвалі аб сукі

І забывалі пра урокі.

 

Штодня у хлопцаў быў палёт

З ляснога “арадрома”.

Бяроза — добры “самалёт”,

Хоць не такі ж, вядома.

 

Раслі, мужнелі хлапчукі.

Здзяйсняліся іх мары.

І ўжо другія з-пад рукі

Ўгадваліся у хмары.

 

Лавілі кожны самалёт

Вачыма прагавіта,

І пачыналі свой узлёт

З бярозавай арбіты…

 

 

Раніца на Прыпяці

Туман над поймаю бялёсы.

Дрымотна стыне асака.

А цераз Прыпяць едуць козы

Да муражнога астраўка.

 

Вяслуе бойкая дзяўчына,

Нібы вязе звычайны груз.

І, як на цвік, на рог казліны

Хлапчук павесіў свой картуз.

 

Плывуць у вочы далягляды

Свёй бязмежнай шырынёй.

З-за лесу высыпалі хаты

На бераг ветлаю гурбой.

 

Гляджу я ўдалеч, і здаецца,

Світанак Прыпяццю прапах.

Як казлянятка ў лодцы, сэрца

Хвалюецца ў маіх Грудзях.

 

 

Маці

Ступлю на родны мой парог —

Насустрач маці.

Пытаецца: “Ну што, сынок,

Стаміўся, мабыць?”

 

А у самой сляза з вачэй

Цячэ паволі.

Душу самотай апячэ,

Агорне болем.

 

За плечы ціхенька крану

Сівую маці,

Яе ласкава прыхіну:

“Не трэба плакаць…”

 

Слязу змахне яна рукой

І пасвятлее.

І ўся — і тварам, і душой

Памаладзее…