08.03.2021 Творчество
Георгий КИСЕЛЁВ
* * *
Я отдам тебя просторам,
Глуби неба ледяной,
Черноствольным коридорам
Парков с белой бахромой.
Сизым крышам, красным трубам,
Солнцу – слитку янтаря,
Всем улыбкам белозубым
Молодого января.
В магазине иль на рынке
Станет грустно мне, и сам
По кровинке, по снежинке,
Я, как бог, тебя создам.
Из сугробов, крыш и парков,
Проводов, машин, окон,
И из всех моих подарков
Миру, царствуешь в каком.
***
Вязкий сумрак, ногами клубимый,
Обтекает сады и дома.
Город женщины, прежде любимой,
Ты опять меня сводишь с ума!
Каждый камень здесь сердцу ответил,
Здесь стучали её каблучки.
Здесь любой переулок – свидетель
Тех свиданий судьбе вопреки.
Для чего мне цветок – незабудка?
Что мне – памяти древней гранит?
На углу телефонная будка
До сих пор её шёпот хранит.
ТЕБЯ Я ВЫДУМАЛ СВЯТОЙ
Тебя я выдумал святой,
Тебе воздвиг я пьедесталы.
Любовь, ты спорила с кристаллом
Своей безгрешной чистотой.
Но нимб растаял над челом –
И ты сошла ко мне живая.
И рот – как рана ножевая.
И волос, пахнущий вином.
Изведав грешность бытия,
Твою неидеальность зная,
Люблю тебя, моя земная,
Такая ж смертная, как я.
Валянцін СЕМЯНЯКА
ПОМОЛИМСЯ ЗА НАШИХ МАТЕРЕЙ!
Помолимся за наших матерей!
За тех, кто жив и кто уже не с нами.
Помолимся, чтоб до последних дней
Не позабыть любовь и нежность мамы.
Помолимся за наших матерей!
Помолимся, чтоб Вышний их берёг
И поминал во царствии небесном!
Чтоб, ожидая сыновей с дорог,
Они не стали плакать безутешно.
Помолимся, чтоб Вышний их берёг!
Помолимся о милости для них –
Для тех, кто за детей готов на плаху!
Кто, позабыв о немощах своих,
Кровинок бережёт своих от краха.
Помолимся о милости для них!
Помолимся за наших матерей!
И будем благодарны им безмерно!
За тех, кто сделал этот мир добрей,
Помолимся! Помолимся усердно!
Помолимся за наших матерей!
***
Сястры Раісе
На хаце нашай бусел звіў гняздо,
І кожны год вясною прылятае.
Хоць нас з табою там няма даўно,
А памяць з тых часоў не адпускае.
Яна так часта кліча за сабой –
У тое незабыўнае дзяцінства,
Дзе грэла сонца дзіўнай цеплынёй,
І небасхіл быў непарушна чыстым.
Туды, дзе так утульна нам было,
Туды, куды так хораша вяртацца.
Як шмат вады з тае пары сплыло
У Сасве нашай і ў самой Зальвянцы!
Мы ўжо да юбілеяў дажылі,
І на сівыя скроні не зважаем.
Як першых зёлак з колішняй раллі,
Мы плёну нашых даўніх спраў чакаем.
А я цябе ўсё бачу маладой:
Настойлівай, упартай, часам дзёрзкай.
Як дзічка з непакорнай галавой,
Што некалі расла за нашай вёскай.
Ты да ўсяго даходзіла сама,
Ва ўсім сама прывыкла разбірацца.
Хоць працавала з ранку да цямна,
Ды не сабрала моцнага багацця.
Нічога не атрымана за так,
Нічога не прыйшло само сабою.
За радасцю прыходзіла бяда,
А радасць – не заўсѐды за бядою.
Усё, што здабыла на гэты дзень,
Табе далося цяжка, як нікому,
Ды маеш ты павагу ад людзей,
І, мо, таму не адчуваеш стомы.
Так незаўважна дзеці падраслі,
І ўнукі нараджацца пачынаюць…
А над бацькоўскім комінам буслы
Ляцяць і нас надзеяй напаўняюць.
***
Жене Валентине
Уже все страсти улеглись,
Исчезли поводы для ссор.
И я прошу тебя: «Не злись,
Давай продолжим разговор!»
Поговорим о нас с тобой,
О том, как годы пронеслись,
И как стремительной водой
За ними убегает жизнь.
Давай с тобою потанцуем
Под эту музыку весны,
Давай немного потоскуем
Среди цветов и тишины.
Забудь недавние тревоги
И все сомнения свои.
Ведь впереди ещё дорога –
Огромный путь для нас двоих.
Мы не искали в деньгах счастья,
Но счастье нас само нашло.
Мы были глупыми отчасти,
Но только это нас спасло.
Когда ревели злые вьюги
И свирепели холода,
Сумели мы, согрев друг друга,
Остаться вместе навсегда.
Давай с тобою помечтаем
О наших будущих делах.
Давай, как в детстве, полетаем
В когда-то позабытых снах.
Не надо быть излишне строгой,
Я все прочту в глазах твоих.
Ведь впереди еще дорога –
Огромный путь для нас двоих.
Виктор КУЦ
ПОЛЕ
Матери
Тренога и зыбка
Под тенью снопа.
Сияет улыбка
На стали серпа.
Спина затекает:
Едва ль поспешишь.
А в зыбке играет
С пустышкой малыш.
Солёная доля
Запита водой.
За женщиной в поле –
Снопы чередой.
Её отдых так нужен:
Смеркается уж.
Готовится ужин:
Семья – десять душ…
Уснула орава.
Ей тоже б уснуть.
У женщины право:
В любви отдохнуть.
И руки не млеют,
Не сводят с ума.
А детки взрослеют.
Полны закрома…
Вздохнула старушка:
«Как стрижка, жнивьё!»
Комбайны послушно
Жнут поле её.
***
Какие синие глаза,
Какая нежность!
Каштана блеск на волосах
В пороше снежной.
Любуюсь зеркалом лица,
Не насмотреться.
То ль это сказка без конца,
То ль песня сердца?
Я осень злую прогоню
Стихом поэта.
В душе мятежной сохраню
Лишь бабье лето.
Анатолий АПАНАСЕВИЧ
ЯВИЛИСЬ ВЫ
Явились Вы – и гамма красок
Легла на жизни полотно,
Явились Вы – средь мира масок
Лицо прекрасное одно.
Ласкаю взором восхищённым
Плоть долго мучившей мечты,
Летать хочу я окрылённый
Виденьем цельной красоты.
Как на заре свет величавый,
В пустынном зное ручеёк
Явились Вы, но, Боже правый:
От Вас к Тебе путь так далёк…
ЯРОСЛАВА
Ярослава, Ярослава –
Купидонова стрела,
От надежды смутной к яви
Белоснежных два крыла.
Ярослава – дух заветный,
Ярослава – плоть былин,
Лик живой и лик портретный –
Это лик её один.
Лик второй в глубоком цвете
Манит бездной красоты,
Взгляд уронишь – не заметишь:
Свой покой роняешь ты.
Над страстями прежних званий
Лишь размытые черты:
Ярослава – дух желаний,
Ярослава – плоть мечты.
Ч.М.
(посвящение)
Вам, благородной лебеди
На синей глади вод,
Молва пернатой челяди –
Что камень или гнет.
Чем клекот их, чириканье
И карканье их стай,
Вам лучше снег Великоднем,
Милей – собачий лай.
Но кто богат огранкою,
И кто лучами люб,
Поступится ль осанкою
И гордым складом губ?
Так оградит Вас крестное –
Чела Высокий Свет,
Сменить лукавым – честное,
На колер – белый цвет!
РАССКАЖИТЕ О ЛЮБВИ
Расскажите о любви мне, птицы певчие!
Говорят, любовь – прекрасный гимн житья?
Счастье знают лишь любовью заболевшие?
Расскажите, мало знаю о ней я!
Расскажи мне о любви ты, небо ясное!
Говорят, влюбленных встретишь в облаках?
Я об этом напишу стихи прекрасные,
Расскажите о любви хоть в трех словах!
Я об этом же просил у друга верного,
Друг ведь тоже, знаю точно, уж любил,
Он, не в силах удержать дрожанья нервного,
Тихим голосом и грустно говорил:
- Не найдешь нигде такого ты рассказчика,
Чтоб любовь тебе в словах мог объяснить.
Об одном скажу лишь: у Пандоры в ящике
Это было, как смогла его открыть...
Расскажите, расскажите, что вы знаете?
Отчего любовь и сладкая горчит?
Отчего любви всегда и все желаете,
Если разум о любви – почти молчит?
ТРИОЛЕТ
Когда влюбляется наставник,
Не так уж верь его словам!
В словах рассудка – только грамм,
Когда влюбляется наставник.
Духовный праведник он сам
Теперь в сетях эмоций давних.
Не верь уж так его словам,
Когда влюбляется наставник!
Дмитрий РАДИОНЧИК
МАМЕ
Я тебя давно не видел, мама…
Здравствуй. И за всё меня прости –
Что тебя не слушался упрямо,
Что тебе мой крест пришлось нести.
В памяти мелькают отголоски
Детства незатейливой игры.
Мне в ответ на детские вопросы
Ты смеёшься и до сей поры.
Не грусти, когда не будет рядом
Глаз моих и моего локтя.
Не сердись; под летним звездопадом
Дома я, а дома – как в гостях.
Улетает птицей легкокрылой
Наша юность. Только бы успеть
Стать кому-нибудь таким же милым,
Как когда-то в детстве был тебе…
ПРОКЛЯТИЕ СВЯТОГО ВАЛЕНТИНА
Нет, я – не Ромео,
И мне не дано
Плести мыльных опер сюжеты.
Святой Валентин
Меня проклял давно,
И я не в обиде на это.
Однако, согласен,
Что нам женский пол –
Надежда и наша отрада,
За муки и страсть,
За Адама ребро
Всевышним ниспослан в награду.
Уже не Ромео,
Не мальчик, не муж…
Так кто я?
В догадках теряясь,
Блуждаю в потёмках я
Девичьих душ,
Но спичку зажечь не решаюсь.
ЭЛЕКТРА
Ты не со мной.
Ты — мой запретный плод,
И я бессилен.
Жду. Надеюсь. Верю.
Всё впереди —
Я знаю наперёд,
Расправь мне крылья —
Я взлететь сумею!
Последний час.
Твой город уже спит,
Так беззащитно,
(Ночь кипит без меры)
Обласкан мной,
Искусан до крови, избит.
Нет биоритмов…
Жду. Надеюсь. Верю.
ТЕБЕ И НИКОМУ ДРУГОМУ
Всё, чем природа тебя одарила,
Грех не использовать по назначению.
Я же молю, чтобы птицей парила
Над бездорожьем душа оглашенная.
Лишь по тебе, как по солнцу, тоскую,
Взоры, воздетые к небу, смакую.
В тихую летнюю полночь порою
Славлю тебя, ослеплённый луною.
Вижу тебя, озарённую светом,
Слышу тебя, говорящую с ветром,
Внемлю тебе, на тебя уповаю,
Рядом с тобой обо всём забываю!..
Мир до краёв лишь тобою заполнен.
Грёзы, надежды мои неслучайны.
Путь к тебе трепетной неги исполнен.
Кто, как не я посвящён в твои тайны?!
Непогрешимый закон мироздания
Издавна кроется в муке познания.
Всё, чем я жил, что пленит меня снова,
Пусть обозначит печатное слово.
*
Я посвящаю свой дебют
Тебе и никому другому;
В толпе проложенный маршрут —
К тебе и ни к кому другому.
Готов доверить всё вокруг
Тебе и никому другому,
Мой мир, что валится из рук —
Тебе и никому другому.
С тобой сверяю жизни ход,
Впадая в сладкую истому.
Слагаю гимн из сотен нот
Тебе и никому другому!..
Законы жанра так стары…
Финал, увы, известен многим.
Давно нет правил у игры,
Но жизнь судьёй бывает строгим.
Из-за проклятия в судьбе,
Согласно жребию слепому,
Мой мир достанется тебе,
А ты достанешься другому.
ДРАМА НА ФОНЕ ВЕТРА
Ветер дул, глухой и неистовый.
Дверь скрипела, как мой сустав.
Пусть любовь оставит нас чистыми,
Омывая росою с трав.
Пусть она нас увидит прежними,
На прощанье махнув рукой.
Пусть не балуя нас надеждами,
Отправляется на покой.
Сроки жизни не переносятся.
Только юность летит вперёд;
За любовью вдогонку бросится
И по глупости пропадёт…
Мікалай ІВАНОЎСКІ
МАТУЛЬКА
Як прыемна на падворку
Любай мамы чуць гаворку.
Хоць дзясятак і дзявяты,
Гаспадыня ёсць ля хаты.
Хоць прыгорбілася трошкі,
Але ходзяць покуль ножкі.
Падарвалі моцна сілы
Сына і дачкі магілы.
Срэбны іней лёг на скроні,
І шурпатыя далоні,
Нам заўжды пашанай будзе
Прытуліць цябе на грудзі.
Нам казала: “Любы дзеці,
Паляціце вы па свеце,
Я маліцца за вас буду,
Не рабіце зла вы люду”.
Усім вязала, шыла, ткала,
Адпачынку век не знала.
Забываеш ты пра стому,
Усё бягом, трусцой ля дому.
Смачна так гатуеш страву,
Кожны дзень знаходзіш справу,
Даглядаеш агарод,
Так у працы круглы год.
Калі сілы ёсць у целе,
І душа тады пры дзеле,
Бо чароўная парода
З беларускага народа.
Не рабіце ёй балюча,
Слоўцам, позіркам калючым.
Вы шануйце тут матуль,
Нельга іх вярнуць адтуль.
МАТУЛІНА СЭРЦА
Матуліна сэрца, матуліна ласка –
Іх кожны ў жыцці добра зведаў,
З дзяцінства парадаў нас маміна вязка
Ратуе ад погані бедаў.
Матуліны рукі, матуліны вочы –
Вас часта прыпомню ў дарозе.
Куды б я сцяжынкай жыццёвай не крочыў –
Дабавяць мне сілы ў знямозе.
Матуліна ежа, хлябок роднай печы –
Ваш пах адчуваю гадамі.
У роспачы раны душэўныя лечу
І крочу матулькі слядамі.
Бацькоўская хата, зямелька падворка
Да працы вучылі з малога,
А песні і вершы, матулі гаворка –
Засеяны мовай з парога.
Матулечкі голас, парады матулі
Прыпомню я ў спёку і замяць.
Заўжды абагрэюць і часта ратуюць,
Заселі, адклаліся ў памяць…
ЧАРГОВЫ САКАВІК
Чарговы крочыць зноўку красавік.
Напомніць аб сабе жаночым святам.
Закруціць у мужчынаў рухавік –
З букетамі ляцяць яны заўзята.
Мужчыну кожнага кране цяплом,
Калі прыгожы твар насустрач крочыць.
І галава закруціцца ваўчком,
Як праплывае стан ля іх жаночы.
Няхай прыпомніць кожная з жанок –
Адам ахвяраваў сваю рабрыну.
Яе аддаў ён Богу назнарок,
Каб Бог стварыў прыгожую жанчыну.
З тае пары мужчынская далонь
Прытуліць цеплынёю днём і ў ночы.
Мужчыны ўсе трапляюць у палон –
Чаруюць іх заўжды каханых вочы…
МАТУЛІНА ЦЯПЛЫНЬ
Матуліны рукі і вочы, і сэрца –
У розныя поры прывабна сагрэцца.
Нас клопатам мама сустрэне з парога,
Адправіць з малітваю зноў у дарогу.
Ля прыпечка пчолкаю бзынкае ўранку
І, як у дзяцінстве, гатуе мачанку.
З расолам у місцы да бульбы цыбулька
За ласку, цяплынь шчыры дзякуй, матулька.
Прыпомніцца часта вясковая ежа,
Калі ад’язджаеш надоўга за межы.
Матуліна “бабка” і з бульбы аладкі –
За мілі даносіцца пах роднай хаткі.
Ды вочы макрэюць і ў горле камок,
Дадому прыехаў – на хатцы замок.
Без мамы цяпла не хапае ў той хаце…
Бацькі калі побач – адчуеш багацце!
МАМЕ
Для нас, матулька, ты святая
І хатка наша не пустая.
Пакуль жывеш, і цепліць сэрца –
Вадзічка з роднага вядзерца.
Прыемна слухаць нам парады,
Сустрэць, прыгрэць у хаце рада.
Ты не прысядзеш – топчуць ногі
Ля хаты сцежкі і парогі.
Заўжды прыбрана, чыста ў сенцах,
Сустрэнецца – нясе паленца.
Матыка, венік пад рукою –
Жыццё тваё было цяжкое.
А колькі зімаў ты і вёснаў
Не выкідала з хаты кроснаў.
Круіцла ноччу калаўротак,
А днём палола безліч сотак.
Ад працы рукі аж дранцвелі.
Адкуль і моц, і сіла ў целе?
Бліжэй туліцца мы хацелі,
Часцей драмала ля кудзелі.
Усю акругу абшывала,
Прыгожа, спраўна вышывала,
На вокнах снежныя фіранкі,
Чапляюць вока выбіванкі.
Пяцёра дзетак каля печы
Чакалі мы з табой сустрэчы.
Карміла, у школу выпраўляла,
Вяла ў жыццё, благаслаўляла.
Сабрацца ўсім – шыкоўна нізка.
Паклон нашчадкаў цёплы, нізкі.
Няхай жыццё тваё бруіцца,
Для нас, матулька – чараўніца.
Табою, мама, ганаруся,
Такія людзі ў беларусі,
Бо працай славіцца Айчына,
З вялікай літары – Жанчына.
СА СВЯТАМ, МАМА!
Шмат спазнала перцу
Кожнай мамы сэрца.
І зімой, і ўлетку
Думы мамы – дзеткі.
Дзеці – вы не злыдні,
Хоць разок на тыдні
Слоўца вышлі маці –
Тэлефон у хаце.
Як яе не будзе –
Зашчыміць у грудзях.
Пры жыцці ѐй болі
Не чыні ніколі.
Вецер стукне ў сенцы –
Твар яе ў акенцы.
Не засне і ночкай –
Не праспаць званочка.
Кінь на момант гулі –
Пазвані матулі.
Там адна без таты,
Павіншуй са святам.
Виктор КУДЛАЧЁВ
ДЕВЧОНОЧКА МОЯ
Девчат красивых в Гродно
Немало знаю я.
Ты всех девчонок краше,
Любимая моя.
Навстречу каждый вечер
Спешу, лечу, бегу.
Тебя не видеть, радость,
Я просто не могу.
Девчоночка, девчоночка,
Девчоночка моя!
Люблю тебя, хорошая,
В мечтах с тобою я.
Хочу быть только рядышком
С тобой одной, родной.
Такой, как ты, девчоночки
Нет в городе другой.
Мы скоро будем вместе,
Мне сердце говорит.
Любовь большая наша
Навек нас породнит.
Друзей, родных, знакомых
На свадьбу пригласим,
Сердца и души наши
С тобой соединим.
КОГДА ТЫ РЯДОМ
Ирине Фоменковой
Твоим любуюсь нежным взглядом,
Другого взгляда не ищу.
Мне хорошо, когда ты рядом,
А если нету – я грущу.
Жду не дождусь желанной встречи.
Нам друг без друга тяжело.
Для нас с тобой ещё не вечер,
И наше солнце не зашло.
Оно горит, не угасает,
Нам озаряет путь с тобой.
Мне радость душу наполняет,
Когда ты рядышком со мной.
Не сомневайся, дорогая,
Душой и сердцем не кривлю.
Мадонна милая, святая,
Тебя я искренне люблю!
ЛЮБИМОЙ
Я согрею тебя
В лютый холод, в пургу,
От несчастья и бед
Я тебя сберегу.
Я другой не скажу
Нежных, ласковых слов,
Я хочу, чтоб жила
В наших душах любовь.
Чтоб с годами она
Не черствела в сердцах
И горела всегда
Ярким блеском в глазах.
Придавала нам сил
И страстей, и огня
И не гасла в крови
До закатного дня.
Я ПОМНЮ ТЕБЯ
Ты так далеко,
До тебя не дойти.
Разлуки года
Перекрыли пути.
Но я тебя помню
И нежно люблю,
Привет свой сердечный
Из юности шлю.
Ты бабушкой стала,
Я дедушкой стал.
С другой своё счастье
Сполна я познал.
Растут у нас внуки
И радуют нас.
А что ещё надо
От жизни сейчас?
Достойно свой путь
На земле продолжать,
Ни войн, ни Чернобыля
Больше не знать.
До свадеб дожить
Наших милых внучат…
А годы пусть дальше
В столетья летят.
БУДЬ СО МНОЙ
Живём мы под крышей одною,
Наполнен наш дом добротой,
В согласии, мама, с тобою
И в дружбе сердечной с тобой.
Ты нежности, ласки достойна
И радости самой большой.
Живи, дорогая, спокойно
И рядом всегда будь со мной.
Твой сон и покой не нарушу,
Холодных не вымолвлю слов,
Не раню жестокостью душу,
К тебе не остынет любовь.
Віктар КУРЛОВІЧ
КУПАЛЬСКАЯ НОЧ
На імгненне ў натоўпе мільгнуў
стройны стан незнаёмы дзявочы…
Толькі зноў мне ўспаміны вярнуў
той далёкай купальскае ночы.
Як цяпер, так было і тады –
дым ад вогнішча плыў над вадою.
Толькі быў я зусім малады,
і душа не хацела спакою.
Я прыкмеціў між іншых яе
і адразу амаль што, здаецца,
паланіла з хвіліны тае
яна моцна юначае сэрца.
І кружыў, і п’яніў галаву
летняй квецені водар мядовы.
Ды не змог зразумець я, чаму
не сказаў тыя важныя словы.
Потым доўга яшчэ ўспамінаў
тую цёплую летнюю ночку,
незнаёмку, што так пакахаў,
у квяцістым купальскім вяночку…
Ды не месца юначай журбе –
столькі год з той пары прамінула!
І я ўдзячны, дзяўчына, табе,
што ў юнацтва на момант вярнула.
Хай табе пашанцуе ў жыцці, –
толькі б шчасце тваё не сурочыць, –
сваю папараць-кветку знайсці,
чараўніца купальскае ночы.
ПЕРШАЕ КАХАННЕ
Хаця было ўжо гэта так даўно,
згадаю – неспакойна сэрца б’ецца.
Каханне першае – яно ў жыцці адно
і назаўжды адзіным застанецца.
Мінулі летуценныя гады,
калі свой лёс далейшы вырашалі.
Не пазбіраеш тое, што тады
так лёгка і бяздумна разгублялі.
І выбралі з табою назаўжды
мы розныя жыццёвыя дарогі,
ды ў памяці пакінулі сляды
юначыя надзеі і трывогі...
Хоць адышоў той час у небыццё,
а толькі іншы раз цяпер здаецца:
каханне першае – яно на ўсё жыццё
у глыбіні пачуццяў застаецца.
Яно з душы імкнецца на абсяг,
бо, пэўна, ёсць у ім такое штосьці,
што асвятляе нам жыццёвы шлях
да сталых год ад самай маладосці.
ТАБЕ
Даўно мінула маладосць,
дарослымі ўжо сталі дзеці.
Як добра, што ў мяне ты ёсць
адзіная на цэлым свеце.
Ракой імклівай час цячэ,
і сівізна лягла на скроні.
А мне так хочацца яшчэ
у рукі ўзяць твае далоні.
Сваім дыханнем саграваць
і ўдзячным быць за тое, што ты
цярпліва ўмееш раздзяляць
падзенні ўсе мае і ўзлёты.
Калі ж цябе павіншаваць
з днём нараджэння прыйдуць госці,
не дам табе засумаваць –
ёсць добрае ў любым узросце.
І хоць няспыннай чарадой
гады ляцяць, а мне здаешся
ты непаседай маладой
і назаўжды ёй застанешся.
К табе і ў спёку, і зімой
спяшаюся, як на спатканне,
бо я жыву табой адной,
тваёй пяшчотай і каханнем.
ЗАСТАНЬСЯ
Нямала дарог давялося
мне поплеч з табою прайсці
і ўсё, што прызначана лёсам,
пароўну дзяліць у жыцці.
Але так імкліва, здаецца,
бягуць, пралятаюць гады.
Няхай жа душа застанецца
твая маладой назаўжды.
Застанься чароўнаю кветкай,
якою заўсёды была,
што снежнай зімою і ўлетку
прыгожа і пышна цвіла.
Будзь зоркай-загадкай начною,
адной з тых, што ў небе гараць,
каб я любаваўся табою,
ды так і не змог разгадаць.
Застанься праменьчыкам сонца,
які мімаходзь зазірне
халоднай парой у аконца
і ласкай сагрэе мяне.
Ці тым трапяткім жаваронкам,
што дзесьці ў блакіце дрыжыць,
каб песняю шчырай і звонкай
змагла раніцой разбудзіць.
Хаця з веснавою вадою
твая маладосць адплыла,
застанься, прашу я, такою,
якой для мяне ты была!
КАЛІ МЫ ЎДВАІХ
Заблудзілася сонца між стромкіх бярозак і сосен,
спахмурнела нябёсаў бяздонных прывабная сінь.
Ты лістоту не сып мне пад ногі, свавольніца-восень,
аб адным я прашу – напамінак пра лета пакінь.
Залюбуюся гронкамі спелымі горкай рабіны,
клін самотны птушыны паглядам знайду ў вышыні.
І заўсёды душу мне шчыміць у такія хвіліны
ад пяшчоты тваёй і ад сэрца твайго цеплыні.
Сівізною гады забялілі даўно мае скроні –
немагчыма ў жыцці заставацца ўвесь час маладым.
Важна так для мяне, каб твае не чарсцвелі далоні,
каб заўжды сэрцы біліся ў зладжаным рытме адным.
Мне не страшны тады снежных белых завей карагоды
і пранізлівы холад зімовых вятроў ледзяных.
Нам адолець лягчэй у жыцці ўсе няўдачы, нягоды,
калі разам адольваць іх будзем з табою ўдваіх.
ДЗВЕ НЯПРАЎДЫ
Непрыкметна бягуць дні і ночы…
У віхурах жыцця гэтых змог
дзве няпраўды спазнаць я аднойчы
на скрыжалях жыццёвых дарог.
З іх адна мне настырна і смела
правярала сумленне не раз,
выстаўляючы чорнае белым,
смеючыся над ім, напаказ.
Ёсць другая няпраўда таксама…
Тэлефонны раздасца гудок:
– Як жывецца табе, мая мама?
І ў адказ: -- Усё добра,сынок!
За мяне не хвалюйся ты толькі,
раскажы лепей больш пра сябе:
як унукі, ці добра ўсё ў жонкі,
не турбуе што, часам, цябе?
І пра іншых пачнецца гаворка,
пра сябе – хоць бы слова адно,
як бывае самотна і горка,
адзінока глядзець у акно.
Як у роспач ёй цяжка не ўпасці,
бо хваробы турбуюць часцей.
Ды мацней мацярынскае шчасце,
калі шчасце і мір у дзяцей…
Па жыцці мы заўжды яе дзеці,
і ў адным цвёрда ўпэўнены я –
даражэй усёй праўды на свеце
мне, матуля, няпраўда твая.
Уладзімір РУЛЬ
З ТАБОЮ СУСТРЭЦЦА Я МАРУ!
Агорне сумненне падчас:
Прысніў я цябе ці ўбачыў?;
(За нешта мяне лёс якраз
Надзеяй на шчасце аддзячыў).
Успомніць няпроста цяпер
Ўсе рысы пяшчотнага твару,
Але, дарагая, павер:
С табою сустрэцца я мару,
Каб выказаць словы, якіх
Ніхто іншы сёння не варты;
Вер, шчырасць прызнанняў маіх
Не будзе падобнай на жарты.
* * *
Нябёсы, знак дайце, калі
Ўжо вернецца радасць з выгнання
У гэты куточак зямлі
На крылах анёлаў кахання!
Я НЕ ЗАБУДУ НІКОЛІ…
Я не забуду ніколі
Тую сустрэчу вясной…
Штосьці ў ёй – ад таполі,
Нешта – ад хвоі лясной,
Нешта – ад спелых чарэшняў,
Штосьці – ад горкіх рабін;
Побач з такою бязгрэшнай
Марыў застацца адзін…
Як я хацеў, мілы Божа,
Вусны яе цалаваць!
Любай, жаданай, прыгожай
Песні кахання спяваць.
ЧАМУ МНЕ ТАК МАРКОТНА БЕЗ ЦЯБЕ?
Чаму мне так маркотна без цябе?
Кудысьці зніклі радасць і спакусы,
Не смачны хлеб мне, мёд, чужыя вусны…
Усё здаецца бляклым, злым, распусным –
Струну жыцця адчай-каршун дзяўбе.
Палітра фарбаў чэзне без цябе,
Вакол пануе колер брудна-шэры;
Сум з адзінотай – гідкія хімеры –
Прайшлі ў мой дом праз здрадзіўшыя дзверы,
Знайшлі мяне, знямелага ў журбе.
Яны не хочуць слухаць пра цябе
І не хаваюць думак сваіх чорных…
Пачуўшы тых гасцей сарказм пячорны,
Не вытрымаў, завёў матыў мінорны
Вятрыска сонны ў пячной трубе.
Ці значыў я што-небудзь для цябе?
Кабечы гурт штодзённа вырашае
(Адказ, маланкай спалены, шукае),
А вецер смецце летняе ў адчаі
З трухою іхніх слоў у дол грабе.
Сакрэт твайго знікнення ад мяне
Адкрые ўвосень вырай жураўліны,
І неба, быццам чулая жанчына,
Струменні кропляў-слёз уніз абрыне,
Настоеных на летнім палыне.
…Знясілены нябачнай барацьбой,
Не могучы трываць свой боль сардэчны,
Пакрочу праз дажджы-снягі – у вечнасць.
Саб’юся на сляпую недарэчнасць.
Там мы калісьці стрэнемся з табой.
ПРЫСВЯЧЭННЕ ТУТЭЙШЫМ ЖАНЧЫНАМ
Я – паэт – непапраўны язычнік
Пасля кожнага з Вашых імён
Прастаўляю без роздуму клічнік –
Знак, што трапіў я ў шчасны палон
Вашых моцных загадкавых чараў,
Без якіх не ўяўляю жыцця,
Аб якіх у юнацтве гітара
Без супынку спявала мая...
3 непадробленым замілаваннем
Я ў Вашыя твары гляджу –
На іконы чыіхсці абранніц,
Заўважаючы ясна мяжу,
Праз якую не могуць спрадвеку
Перайсці аніколі ані
Ухваленне разбою і здзеку,
I брыды расцуглянай хлусні.
А яшчэ мяжа гэтая трэба
Для таго, каб ва ўсіх і заўжды
На стале быў і хлеб, і да хлеба,
I настрою агмень малады!
Каб спагада, любоў і сардэчнасць
Без выняткаў, як чыннік адзін,
Панавалі нястомна і вечна
I ў сэрцах і ў душах жанчын!
Я жадаю, каб гэткая ніва,
Што гадуе такі ураджай,
3 лета ў лета набыткам шчаслівым
Ўзбагачала Прынёманскі край!
Як язычнік шануючы права
Кожнай з Вас на павагу маю
I на гонар, на звонкую славу,
Сольна гімн шматымённы спяю
А ў сваёй неацэннай паловы
Папрашу аб адным у той час:
Не ўслухоўвацца надта ў словы
Са звароткамі да мілых Вас!
ЦІ СКОНЧЫЦЦА КАЛІСЬЦІ МОЙ ПАЛОН?
Ці трапіш ты калісьці ў мой палон?
Сцвярджаць станоўча вельмі рызыкоўна.
Ля ланцужка маіх няспынных дзён
Цябе я бачу ў вобразе князёўны.
Са стрыманай усмешкай уваччу,
3 усведамленнем існай прыгажосці,
Дзеля якой нязмушана хачу
Ад рэшты дзён пракласці чулы мосцік.
Мо, паэтычным строем гожых слоў
Я раўнавагу твайго сэрца зрушу?
Ў займеннікі два, які ў дзеяслоў,
Здаецца, ўклаў бы без развагі душу!..
Але яшчэ ўсюдыісны снег.
I перадсакавіцкія марозы
Астудзяць жар тых вечных слоў, а з стрэх
Пралье прадвесне капяжамі слёзы.
Шкадуючы, што запазніўся я
3 прызнанннем болей, чым на чвэрць стагоддзя,
Таму, маўляў, і жарсць уся мая
Сплыве ў вечнасць пакрысе з разводдзем.
Здаровы сэнс падказвае: няўчас
Па ўзаемнасць крочыць над прадоннем,
Ды і знаёмцы, гледзячы на нас,
Закруцяць жвава пальцамі ля скроняў,
Збіваючы тачэзнай грамадой
Твае ледзь-ледзь прыкметныя памкненні,
Ткучы з бярэмя слоў глухі сувой
3 празмерна цёмным, роспачным адценнем.
...Ці скончыцца калісьці мой палон?
Я не хачу задумвацца над гэтым,
Бо за тваёй усмешкай наўздагон
Гатовы паімчацца на край света!
СВАЁЙ АБРАНАЙ
Нясуць буслы на чорна-белых крылах
У вечны вырай нашыя гады;
Няхай нясуць, галоўнае, што мілай,
Што самай любай будлепі гы заўжды.
Ты, як і я, наўпрост з кахання родам, -
З юначых мёдаахмельных вечароў,
3 дзявочых неўтаймоўных карагодаў,
Калі ў жылах віравала кроў!
Свяіло надзей нам дорыць кожны ранак, -
О, колькі іх у нас І табой было!
Заўсёды будзеш ты маёй абранай
I зайздрасці, і горычы назло.
Мы неаднойчы разам прыгадаем
Вясёлай маладосці зарапад
I дні, што падаваліся нам раем,
Нягледзячы на боль няўдач і страт.
Няхай нясуць буслы на доўгіх крылах
У вечны вырай нашыя гады;
Жыццё нас назаўсёды адарыла
Гармоніяй пачуццяў маладых.
МНЕ ЦЯБЕ ПАДАРЫЎ СУСВЕТ
Лепш няхай не бярэцца ніхто
Ні сягоння, ні заўтра — ніколі
Адмаўляць недарэчнай лухтой
Зыркі факт тваёй добрай волі.
У багатай палітры дзён
Аб’яднаных гармоніяй песні,
Што за мною плыве наўздагон
Ад прадвесня і да прадвесня.
А, таксама, я веры не дам
Тым, хто моўчкі, ці ўслых не сцвярджае,
Што душа твая — існы храм,
Ну, а ты ў ім — мая святая!
Я заўсёды бяру ў разлік
Спалучэнне шчаслівых ісцін:
Калі шлях мой упрэцца ў тупік
Ты з яго для мяне знойдзеш выйсце.
Не дасі мне зламацца ў бядзе,
Не адступіш прад чорным горам
I ніхто не пачуе нідзе
Ад цябе пра мой страх і сорам.
Ты нясеш свой нялёгкі крыж
Над прадоннем маіх памылак
I пра подзвіг свой звыкла маўчыш,
Выяўляючы ў тым сваю сілу.
Сёння я раскрываю сакрэт,
Што хаваў ад усіх столькі часу:
Мне Цябе падарыў Сусвет
Эх, шкада толькі, што не адразу.
Здолець тое Сусвет цэлы змог
Як узнікла ў гэтым патрэба;
Ды нарэшце былы адлог
Мне аддзячыў духмяным хлебам.
Браніслаў ЕРМАШКЕВІЧ
ЦЁТЦЫ (АЛАІЗЕ ПАШКЕВІЧ)
Калі мары лятуць, як пялёсткі,
вясны ранняй на здрадлівы лёд,
я бяру тады зборнікі Цёткі
і чытаю ўсю ноч навылёт.
А калі сэрца ные без меры,
калі боль разрывае душу,
яе кніжкі вядуць мяне з цемры
на шырокую дзіва-шашу.
Як яна, у ліхую гадзіну
пра гаротны свой думаю люд:
што зрабіць, каб заўжды быў шчаслівым,
каб жыццё асвятляла душу…
Наўздагонкі за часам імклівым
зараз Цётцы санет свой пішу.
Георгий КИСЕЛЁВ
Валянцін СЕМЯНЯКА
Виктор КУЦ
Анатолий АПАНАСЕВИЧ
Дмитрий РАДИОНЧИК
Мікалай ІВАНОЎСКІ
Виктор КУДЛАЧЁВ
Віктар КУРЛОВІЧ
Уладзімір РУЛЬ
Браніслаў ЕРМАШКЕВІЧ