Багдановіч Леанід

Багдановіч Леанід Уладзіміравіч – паэт.

Нарадзіўся ў 1948 годзе на Брэстчыне. Скончыў БНТУ ў 1975 годзе.

Дэбют – часопіс “Беларуская думка” 2003.

Аўтар кніг “Счастье хмельное” (2006), “Краса небесная” (2008), “Белы вальс” (2009), “Чёрная луна” (2016).

Жыве ў Мінску. 

 

***

Куды вядзеш мяне, дарога?

Дзе я прытулак свой знайду?

У свет ступіўшы ад парога,

Усё іду, іду, іду.

 

Было і гора, і каханне,

Згубіў мо болей, чым знайшоў.

Шукаў у песнях ратаванне

І ўсё далей ішоў, ішоў.

 

Ды толькі здрадзіла дарога,

Слязлівым стау, як восень, зрок…

Згубіў сям’ю, адрокся бога,

І пацяжэў мой пругкі крок.

 

Цяпер сівенькі і гарбаты

Паўзу, як муха па смале.

Даўно няма бацькоўскай хаты…

А можа больш няма й мяне?

 

Не, я кузуркай той не згіну,

Яшчэ пад сонцам пахаджу.

Я перадам край родны сыну.

Да сэрца песняй прывяжу.

 

 

СЛАВЯНКІ

Пазрываўшы зімовыя рэчы,

Нібы першыя промні вясны,

Йшлі славянкі, усклаўшы на плечы

Прыгажосць дзіўных кветак лясных.

 

Грудзі поўныя, стрункія ногі,

Валасы – што той сонечны німб!

Палі б ніцма багі да подлогі,

Каб славянкі ўзышлі на Алімп.

 

Іх сляпіла агнём бліскавіца,

Пяруны пагражалі з нябёс…

Толькі песня – святая крыніца –

Суцяшала пакутлівы лёс.

 

Калі ж я тых вышынь дакрануся,

Там дзе слова маланкі ярчэй,

Я спяю пра жанчын Беларусі,

Пра іх сонены позірк вачэй!

 

 

***